اگر دوباره بیایی اگر دوباره بیایی اگر دوباره نگاهی به هستیم بگشایی اگردوباره به لب های هر ترانه نشینی اگر دوباره به من شعر عاشقانه سرایی دگر زغصه ننالم دگر ز درد نگریم صحبتم را از دید یک دوست همیشه و تا هنوزِ حضرت شروع میکنم که نوشته است: “حضرت سرابی برای همیشه رفت ! من همیشه اعتقاد داشته ام که منزلت و جایگاه دوست خوب بیشتر و بهتر از پیوند خانوادگی، رفاقت، قومیت و هموطنی است. هیچ چیزی دردناک تر از این نیست که دوستت را از دست بدهی. افسوس که در این زمانه قدر دوستی را آنگونه که باید دانست نمیدانیم و یا فقط زمانی رنج از دست دادن یک دوست را کاملآ درک میکنیم که بدانیم که او رفته ودیگرهیچوقت برنمیگردد. ما میمانیم و خاطره ها و افسوس ها. حضرت سرابی، که همه آنهایی که او را میشناختند فقط استاد خطاب میکردند، دو روز قبل در پاریس جهان را در سن ۷۹ سالگی بدرود گفت. اودر یک خانواده هزاره که با علم و فرهنگ آشنایی داشت بدنیا آمد. حضرت از زمره آن نسل جوانانی بود که رهایی قوم اش را در رهایی تمام اقوام ستمدیده کشور میدید. عدالت به هیچوجه برایش به معنی تبعیض و ستم و طرد دیگری نبود. از این جهت او یک انقلابی به معنی واقعی کلمه بود. روحیه مبارزه، مقاومت ، پیوند و همبستگی را زمانی که در دهه ۱۹۶۰ در پاریس دانشگاه میرفت در میان اوج طوفانهای اجتماعی ۶۸ ۱۹ در سنگرهای دانشجویی آموخت. عاشق فرهنگ ، تاریخ و روحیه سلحشور این مردم بود. در برگشت به افغانستان مدت ده سال به حیث یک معلم دوست داشتنی در لیسه استقلال با نسل جوان سروکار داشت. کودتای شوم خلق و پرچم و بویژه تجاوز شوروی از او یک پناهنده سیاسی در فرانسه ساخت. حضرت افغانستان را دوست داشت و با هم تا آنجایی که توان داشتیم علیه تجاوز شوروی و استبداد رژیم های دست نشانده آن، مبارزه کردیم. او از افراطگری و ناسیونالیسم نفرت داشت و از ظلم و ستم و تبعیض سیاسی، قومی، اجتماعی و فرهنگی در افغانستان رنج میبرد. او عاشق افغانستان بود، عاشق فرانسه بود و زندگی و مرگ خود را با این دو سرزمین قسمت نمود. خاطره ات پایدار باد دوست عزیز !”

Si tu reviens Si tu reviens Si vous nous regardez encore, ouvrez-le Si encore sur les lèvres de chaque auteur-compositeur Si tu m'aimes encore Je ne ressens plus la douleur, nous ne regardons plus la douleur Je commence toujours mon discours du point de vue d'un ami qui a écrit : « Hazrat Sarabi est parti pour toujours !J'ai toujours cru que le statut d'un bon ami est plus et mieux que les liens familiaux, les amitiés, les ethnies et les compatriotes. Il n'y a rien de plus douloureux que de perdre un ami.Hélas, en ce moment, nous n'apprécions pas l'amitié comme nous le devrions, ou nous ne comprenons pleinement la douleur de perdre un ami que lorsque nous savons qu'il est parti et ne reviendra jamais. Nous restons et des souvenirs et des regrets.Hazrat Sarabi, qui n'était connu que comme un maître par tous ceux qui l'ont connu, a fait ses adieux au monde à l'âge de 79 ans il y a deux jours à Paris. Il est né dans une famille millénaire familière avec la science et la culture. Il faisait partie de la génération des jeunes qui a vu la libération de son peuple dans la libération de toutes les tribus opprimées du pays.Pour lui, la justice ne signifiait pas du tout discrimination, oppression ou rejet. En ce sens, il était un révolutionnaire au vrai sens du terme. Il a appris l'esprit de lutte, de résistance, de connexion et de solidarité lorsqu'il est allé à l'université à Paris dans les années 1960 au plus fort des tempêtes sociales de 1968 dans les cachots étudiants. Il aimait la culture, l'histoire et l'esprit guerrier de ce peuple.À son retour en Afghanistan, il a travaillé avec la jeune génération pendant dix ans en tant que professeur aimant à l'école secondaire Esteghlal. Le sinistre coup d'État et le drapeau, et surtout l'agression soviétique, en firent un réfugié politique en France.Il aimait l'Afghanistan et nous nous sommes battus ensemble autant que nous le pouvions contre l'agression soviétique et la tyrannie de ses régimes fantoches. Il détestait l'extrémisme et le nationalisme et souffrait d'oppression, d'oppression et de discrimination politique, ethnique, sociale et culturelle en Afghanistan.Il aimait l'Afghanistan, il aimait la France, et il partageait sa vie et sa mort avec ces deux terres. Que ta mémoire dure pour toujours, cher ami ! »